از بس که روز و شب غم بر غم کشیده ام

شادی فکنده ام غم بر غم گزیده ام

شادی به روی غم که غمم غمگسار گشت

کم غم چو روی شادی عالم بدیده ام

گر نیز شادی است درین آشیان غم

من شادیی ندیده ام اما شنیده ام

کس را مباد با من و با درد من رجوع

زیرا که درد عشق مسلم خریده ام

تا کی ز درد عشق زنم لاف چون ز نفس

دایم به دل رمیده به تن آرمیده ام

هرگز دمی نیافته ام هیچ فرصتی

چندانکه با سگان طبیعت چخیده ام

گرچه قدم نداشته ام در مقام عدل

باری ز اهل ظلم قدم در کشیده ام

در گوشه ای نشسته بسی خون بخورده ام

بر جایگه فسرده بسی ره بریده ام

عمرم گذشت در بچه طبعی و من هنوز

از حرص و آز چون بچهٔ نا رسیده ام

هر روز در خزانهٔ عطار کمتر است

دری که از سفینهٔ دانش گزیده ام